Ποιο ήταν το θρυλικό Club Decadence;
Ένα όμορφο νεοκλασσικό στον Λόφο του Στρέφη, ένα στέκι διανοούμενων, ένα μπαρ, ένα κουρείο, ένα οπωροπωλείο, ένα σινεμά. Όλα αυτά και άλλα τόσα, μπλεγμένα μέσα σε ένα post-punk και alternative rock soundtrack. Πλαισιωμένο από ''πάνκιδες'' και εναλλακτικούς θαμώνες που χόρευαν σε αυτό το διαφορετικό κλαμπ. Το κλαμπ που συνδύαζε κάθε μορφής κουλτούρα, που φιλοξενούσε διανοούμενους και που ήταν ταυτόχρονα η απόλυτη μορφή της κουλτούρας της παρακμής. Αυτό θα μπορούσαμε με πολύ φτωχά λόγια να πούμε πως ήταν το θρυλικό κλαμπ Decadence στα Εξάρχεια.
Το νεοκλασσικό αρχικά αποτελούσε το σπίτι του χουντικού αντιβασιλέα Ζωιτάκη, στην οδό Βουλγαροκτόνου και Πουλχερίας. Η ιστορία του ως κλαμπ ξεκίνησε στα τέλη του 70. Το μαγαζί άνοιξε ο Γιάννης Φιλίππου. Αποτελούσε το στέκι της αθηναϊκής κουλτούρας καθώς διατηρούσε την ιδανική θέση. Αφού ήταν ένα σχετικά απομωνομένο μαγαζί, ενώ ταυτόχρονα βρισκόταν στο κέντρο της πόλης. Το πρώτο Decadence ήταν μια φωλιά παραγωγών ραδιοφώνου, διανοούμενων και καλλιτεχνών. Οι θαμώνες έφταναν την κλίμακα: από τον Κοεν μέχρι τον Γιωτόπουλο της 17Ν (ναι σοβαρά!!!). Μερικοί το θυμούνται ως ένα από τα πρώτα μπαρ στην Αθήνα. Ένα ''ήσυχο και ανήσυχο'' μέρος, με μουσική από 60'ς μέχρι 80's και djs όπως ο Χρήστος Δασκαλόπουλος και ο Γιάννης Έξαρχος. Το μαγαζί άλλαξε πάρα πολλές φορές διεύθυνση. Όπως μεταξύ άλλων, της Μαρίας Κανελοπούλου, του Γιώργου Ζωγράφου και του Αλέξανδρου Δάφνου.
Η νέα εποχή του Decadence ξεκίνησε το 90 που η ομάδα "Ακροβάτες Νέας Εποχής" πήρε τα ηνία. Ήθελαν να δημιουργήσουν έναν χώρο στον οποίο να μπορούν να συμβούν τα πάντα. Έτσι δημιούργησαν το νέο Decadence, με το σύνθημα: "η διασκέδαση δεν αγοράζεται, δημιουργείται" . Έτσι οργανώθηκαν βραδιές ποίησης αφιερωμένες στην Κική Δημουλά, πριν την ανακαλύψει η Ακαδημία Αθηνών, τον Μίλτο Σταχτούρη και άλλους. Αργότερα πέταξαν τις καρέκλες και ο χώρος πήρε την ονομασία: ''Club Decadence''. Αυτό ήταν το γνωστότερο alternative bar-club στην Αθήνα. Από τους πρώτους θαμώνες ήταν ο Αντώνης Καφετζόπουλος, οι Κατσιμιχαίοι και άλλοι. Τα πάρτυ και οι συναυλίες ''έδιναν και έπαιρναν'' καθημερινά, με μεγάλη επιτυχία. Η μουσική που ακουγόταν ήταν συνήθως αγγλικό post-punk και alternative rock. Όμως άνετα μπορούσε να μπερδέψει στο μουσικό του πρόγραμμα Joy Division και Χιώτη, το
ίδιο βράδυ. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αγαπήθηκε το Decadence.
*Το θρυλικό Club Decadence
Το Club Decadence ήταν ένας χώρος διαφορετικός. ''Υπηρετούσε'' ένα καλλιτεχνικό ρεύμα παρακμής απελευθερωμένο από πολιτικοποιήσεις και διδακτισμούς. Μποεμισμός με στοιχεία υπερβολής. Παντού υπήρχαν στοιχεία απροόπτου. Μπορούσες να δεις τα πάντα. Έβλεπες πίνακες του Δημήτρη Αληθεινού, μια ραπτομηχανή, ποδήλατα να κρέμονται από το ταβάνι και άλλα τέτοια απρόοπτα. Δίπλα στο μπαρ ξεχώριζες ένα πανό που έγραφε, "ΜΗ ΚΟΙΜΑΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΠΑΛΞΕΙΣ" και στις κάρτες ή στις λιγοστές αφίσες που τύπωναν διέκρινες το "ΕΠΕΙΔΗ Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ"
Εκτός από τους Έλληνες καλλιτέχνες, το μαγαζί το είχαν επισκεφτεί από Deus και Tindersticks, μέχρι τον Νick Cave. Μετά από ένα secret gig που είχαν κάνει στο Λόφο του Στρέφη, οι Tindersticks, επισκέφτηκαν το Decadence. Ο Neil Fraser (κιθάρα) μετά το live και την βραδιά στο μαγαζί, είχε πει "δεν πρόκειται να ξαναπιώ αύριο. Σκέψου είμαι 96 ώρες στην Αθήνα και τις 90 είμαι τύφλα..". Μετά από αυτό, η πτήση τους ακυρώθηκε και..πήγαν ξανά στο Decadence.
*Οι Tindersticks στο Decadence
Αν δεν απορούσες γιατί είναι δίπλα σου κάποιος με μια απόχη και πίνει το ποτό του, τότε σίγουρα ήξερες ότι βρίσκεσαι στο Decadence. Τα περισσότερα κουκουρούκου σκηνικά ήταν φυσικά στο αγαπημένο, σε πολλούς, DOWN DECA, το σκοτεινό υπόγειο ή καλύτερα χαμηλού φωτισμού. Καθώς κατέβαινες τη σκάλα ανακάλυπτες έναν νέο κόσμο. Χόρευαν πάνκιδες με τετραγωνισμένα λοφία και δίπλα τους νεαροί εναλλακτικοί τύποι να πίνουν ποτάκι, έχοντας έρθει μόνο και μόνο για το παράσημο "έχω πάει και εγώ στο υπόγειο του Decadence!". Στις γωνίες και στο μπαρ, θαμώνες-μορφές και γνωστές προσωπικότητες.
"Το πρώτο Bar-theater"
"Το πιο μικρό σινεμά του κόσμου" όμως το έλεγαν με την Λόλα, μια 35αρα μηχανή.
"Κουρείον Decadence"
"Οπωροπωλείον" μέχρι και "Οδοντιατρείο"
"Decadence Times" η πρώτη free press της Αθήνας
Προσπάθησαν ακόμη και για ραδιοφωνικό σταθμό, αλλά λειτούργησε μόνο σε πειραματικό στάδιο. Τα πάρτυ; Αλλεπάλληλα. Πάρτυ με σουρεάλ αιτήματα όπως "Ζητάμε 5 μήνες καλοκαίρι"
Για κάποιους όλα αυτά ήταν απλά εκκεντρικές προσθήκες. Θεωρούσαν ότι φλέρταρε με το δήθεν ενώ άλλοι το αναγνώριζαν σαν ανάγκη pure επικοινωνίας, έκφρασης και ανεξαρτησίας. Σίγουρα το Decadence ήταν ένας χώρος διαφορετικός που πειραματίστηκε και σε έκανε να καταλαβαίνεις ότι ήταν σε μια διαρκή αναζήτηση ταυτότητας, κατ' επιλογήν. Ήταν φανερό ότι η ομάδα διαχείρισης του Decadence ήταν ερασιτέχνες, με την έννοια "εραστές της τέχνης".
*Μαθητές του Decadence. O Πέτρος Τατσόπουλος, ο Γιώργος Σκούρτης, ο Αλέξης Σταμάτης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου