Ένα Ακόμα Φοιτητικό Πρωινό Της Άνοιξης 2021

 

   Μπήκε ο Μάρτιος και η Άνοιξη μας χτυπά γλυκά την πόρτα. Την πόρτα που παραμένει κλειστή από τον Νοέμβριο. Τα lockdown διαδέχονται το ένα το άλλο. Ο ήλιος αρχίζει να γίνεται δυνατότερος και οι μέρες πιο λαμπερές. Οι ελπίδες μας ζωντανεύουν λίγο περισσότερο. <<Το περάσαμε και αυτό>> λέμε, καθώς σκεφτόμαστε πως λογικά η έξοδος είναι κοντά. Έτσι, το πρωί ξυπνάω και πριν καν πλυθώ, πριν από την πρώτη γουλιά καφε, έχω μια τρελή λαχτάρα να δω τον ήλιο. Ανοίγω τα πατζούρια, τραβάω τις κουρτίνες και βάζω το ''Historia de un Amor'' να παίζει καθώς τρέχω να ετοιμάσω τον πρώτο μου καφέ. Νίωθω λίγο πιο όμορφα, λίγο πιο αισιόδοξα... νιώθω πως όλα θα πάνε καλά. 

  Όλος αυτός ο ήλιος μου αποσπά την προσοχή από την τραγική μαυρίλα που πλανάται γύρω μας. Κάθομαι τότε στον - πλέον - αχώριστο φίλο μου, στο λάπτοπ μου και αρχίζω να διαβάζω τα νέα. Τότε όλα συννεφιάζουν ξανά. Βιασμοί, κακοποιήσεις, βία, επιθέσεις σε πολίτες, σεισμοί, μέτρα, μέτρα και άλλα μέτρα...  ο ήλιος μου ξαφνικά χάνεται. Δεν ξεπροβάλει ούτε μια ακτίνα. Βλέπω πόση πίεση υπάρχει γύρω μου, πόση λύπη, αγανάκτηση και πόνος. Σκέφτομαι τα παιδιά της ηλικίας μου που έχουν ξεχάσει τα όνειρά τους. Τα έχουν ''περάσει'' στα αρχεία κάποιου υπολογιστή... γιατί δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν τώρα. Όμως το ''τώρα'' φεύγει και μαζί παίρνει τα νιάτα μας.... τα νιάτα μας ξοδεύονται μέσα σε τέσσερις τοίχους, μπροστά σε οθόνες. Τα νιάτα μας ξοδεύονται δεμένα σε ένα ακίνητο καράβι... ο χρόνος μας φθείρει...

  Έτσι όπως είμαι απορροφημένη στις σκέψεις μου. Θυμάμαι ξαφνικά πως έχω μάθημα. Ανοίγω την τηλεδιάσκεψη, ''Καλημέρα παιδιά.'' λέει ο καθηγητής. Κανείς δεν απαντά. ''Παιδιά με ακούτε;'' ξανά ακούγετε η φωνή του καθηγητή... λίγο περισσότερο απελπισμένη. Ανοίγω το μικρόφωνο, ''Καλημέρα Κύριε'' απαντάω και μερικά ακόμα καλημέρα ακούγονται μπλεγμένα με το δικό μου. ''Καλημέρα φωνές...'' σκέφτομαι και κοιτώ ξανά τον ήλιο έξω από το παράθυρο. Αυτή τη φορά ο ήλιος είναι στον ουρανό αλλά κυριαρχεί μια παγωνιά. Αυτή είναι η Άνοιξη μας λοιπόν... και το χειρότερο είναι πως δεν είναι η πρώτη Άνοιξη που θυμίζει Χειμώνα. Πίνω μια γουλιά καφέ και περιμένω να αρχίσει το μάθημα μου καθώς ο καθηγητής προσπαθεί να διαμοιράσει την οθόνη του...ξέρω πως τώρα, είμαστε και οι δύο λίγο περισσότερο απελπισμένοι.

Σας ευχαριστώ όλα!

Βασιλική Π.