Ναι, κάτι άρχισε να βρωμάει και στον χώρο της δημοσιογραφίας. Και ναι, αυτό είναι άλλο ένα άρθρο που κλίκαρες και αναφέρεται στην κατάσταση και τα γεγονότα των ημερών, που τόσο έχεις αγανακτήσει να βλέπεις στο ''φιντ'' σου, αλλά ξέρεις πως είναι για καλό. Α, και ναι, το συγκεκριμένο το γράφει μια 18χρονη,πρωτοετής σε τμήμα Επικοινωνίας. Ίσως δεν έχω ιδέα για τον χώρο που πρόκειται να αναλύσω σε πολύ λίγο. Κατ' εμέ, πιστεύω πως δεν γνωρίζω τίποτα σχετικά. Αλλά οφείλω ρε φίλε, οφείλω να ξέρω, οφείλω να σιωπήσω για να ακουστούν, αξίζω να σιωπήσουν για να ακουστώ, όπως όλοι άλλωστε. Κρατήσου καλά γιατί έρχεται ''σεντονάκι'' και καλή απόλαυση.
Ακολουθεί ''οδοιπορικό'' στον ελληνικό τύπο αλλά και σε ό,τι αναφέρεται σε αυτόν.
Την αυλαία άνοιξε ο χώρος του αθλητισμού με την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, ενώ στην συνέχεια, την σκυτάλη πήρε η Ζέτα Δούκα στον χώρο του θεάτρου. Ανάμεσά τους βέβαια, δεκάδες άλλες καταγγελίες άλλες λιγότερο ή και περισσότερο συγκλονιστικές, με τις τελευταίες να μας κάνουν να θέλουμε να σπάσουμε τις οθόνες των κινητών μας να μην διαβάζουμε άλλο αυτά τα αίσχη. Φτάνει η σειρά της δημοσιογραφίας με τον ανταποκριτή της ΕΡΤ στην Αυστραλία, Αλέκο Μάρκελλο, να μεταφέρει μέσω του προσωπικού λογαριασμού του στο facebook την καταγγελία μιας συνάδελφου η οποία στοχοποιεί τον γνωστό δημοσιογράφο και παρουσιαστή, Τάκη Χατζή. Ο κατηγορούμενος αποπειράθηκε να βιάσει την εν λόγω συνάδελφο μέσα στο ίδιο της το σπίτι, την ώρα που στο διπλανό δωμάτιο κοιμόνταν τα παιδιά της. Όπως η ίδια αναφέρει, ''Ακόμα, δεν ξέρω πως βρήκα την δύναμη να τον βγάλω έξω από το σπίτι εκείνο το βράδυ''.
Η πρώτη ανάρτηση του Μαρκέλλου σχετικά με το συμβάν:
«Γυρνώντας από την κουζίνα με το ποτήρι στο χέρι, με έσπρωξε και μου επιτέθηκε, λέγοντας ότι θα πάρει και αυτός αυτό που ''παίρνουν και οι άλλοι''. Παλέψαμε, άρχισε να φωνάζει, τα παιδιά μου κοιμόντουσαν στο δίπλα δωμάτιο. Εύκολα τον σκότωνα εκείνο το βράδυ. Η δύναμη που βρήκα να τον χτυπήσω και να τον βγάλω από το σπίτι ακόμα με εκπλήσσει».
Η ανατριχιαστική περιγραφή της επίθεσης στο ανύποπτο θύμα από τον γνωστό στο πανελλήνιο τηλεπαρουσιαστή (σ.σ.: αναφέρει το όνομα του δημοσιογράφου) μιλάει μόνη της.
Η καταγγελία μου στάλθηκε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο και από τη στιγμή που την παρέλαβα και επιβεβαίωσα τα στοιχεία του αποστολέα, έχω υποχρέωση δημοσιοποίησης.
Φυσικά, ως οφείλω, θα αποστείλω την καταγγελία στον αρμόδιο εισαγγελέα, ο οποίος διερευνά τις -ευτυχώς, πολλαπλασιαζόμενες- ανάλογες καταγγελίες μετά την αρχή που έκανε -προς τιμήν της- η κυρία Σοφία Μπεκατώρου.
Η σιωπή είναι συνενοχή.(πηγή: iefimerida)
Το χάσταγκ λοιπόν #eimasteoloimazi, λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις και πολύ ορθά πράττει, σε μια ακόμα τόσο μικρή εμβέλεια, καθώς τα πολλά δεν έχουν ειπωθεί και στόματα αναμένουν την σειρά τους, ενώ συζητιέται πως το πεδίο της ελληνικής δημοσιογραφίας δεν έχει αποκαλύψει ακόμη όλα τα ''κακώς κείμενά του'' .
Ο γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής, Τάκης Χατζής.
Η ΕΡΤ, ο γερμανικός τύπος και η λογοκρισία.
Είναι ξεκάθαρο πως ο τύπος στην χώρα μας, -με την ευρεία έννοια-, έχει αρχίσει να δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα. Ένα από αυτά είναι και το ''σημείωμα'' που άφησε η παραγωγή της ΕΡΤ στο τμήμα των ειδήσεων, ούτως ώστε να μην παίξουν κανένα πλάνο από την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ικαρία αλλά και να παρουσιάζουν τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Λιγνάδη μόνο του, καθώς ήταν γνωστό πως το προνόμιο της θέσης που κατείχε οφειλόταν στην φιλική σχέση που διατηρεί χρόνια με την οικογένεια του πρωθυπουργού. Η ανάρτηση γίνεται από έναν δημοσιογράφο της ΕΡΤ, τον Ξανθάκη και την ίδια στιγμή επιβεβαιώνεται και από άλλους συναδέλφους, χωρίς βέβαια να έχει την ίδια άποψη ο Γενικός Διευθυντής Ενημέρωσης της κρατικής τηλεόρασης, Καφαράκης.
Μπορεί να ονομαστεί αυτό ως η λεγόμενη ''προληπτική λογοκρισία''; Την απάντηση έρχεται να δώσει ο σύγχρονος γερμανικός τύπος, ο οποίος με πρωτοσέλιδο ''Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥΣ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΡΟΥΣ'', μας γεννά μνήμες του ''ένδοξου''-καθόλου- παρελθόντος μας. Ας ρίξουμε μια ματιά στο παρελθόν. Η προληπτική λογοκρισία θεσπίστηκε επί Δικτατορίας Μεταξά και ''άνθισε'' στα χρόνια της Χούντας των Συνταγματαρχών, με την επιβολή της οποίας, οι εφημερίδες (όσες είχαν απομείνει τουλάχιστον), υποβάλλονταν σε προληπτικό έλεγχο πριν από την εκτύπωση και την κυκλοφορία τους στην αγορά, κατά την διάρκεια του οποίου, διαγράφονταν τα σημεία που έθιγαν τα συμφέροντα του καθεστώτος, δημιουργώντας έτσι κενά τα οποία έπρεπε να καλυφθούν εκ νέου. Και γιατί ο γερμανικός τύπος μας γεννά αυτές τις μνήμες; Όταν διαδόθηκε η ''επανάσταση'' της 21ης Απριλίου 1967-ή ''η Ελλάδα σε γύψο'', όπως θες παρ'το- ο κρατικός ραδιοφωνικός σταθμός της Γερμανίας, η Deutsche Welle(Ντόετσε Βέλε), αντιστάθηκε σθεναρά, καυτηριάζοντας την κατάσταση στην Ελλάδα αλλά και αναλαμβάνοντας την έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση των Ελλήνων πολιτών, μέσω κυρίως του ελληνικού προγράμματος ραδιοφωνίας, έχοντας ωστόσο, την υποστήριξη γερμανών πολιτικών και διανοούμενων. Από την άλλη, τα γερμανικά περιοδικά φρόντιζαν να ενημερώνουν τους Έλληνες μετανάστες της Γερμανίας για τις φιλοχουντικές ομάδες που είχαν ''εισβάλλει'' στην Δυτική Γερμανία και προσπαθούσαν να τους πλησιάσουν και να τους ελέγξουν, όπως το ''Spiegel''. Σε κάθε περίπτωση, το γεγονός πως ο κρατικός ραδιοφωνικός σταθμός μιας χώρας, που έχει καταγγραφεί με το βαρύτερο ''ποινικό μητρώο'' στο σύνολο όλων των χωρών της σύγχρονης ιστορίας, μας κάνει ''υποδείξεις'' τώρα όπως μας έκανε και τότε, πρέπει να μας βάζει σε έντονες σκέψεις.
Συκοφαντία του γερμανικού κρατικού ραδιοφώνου εκ μέρους του καθεστώτος.
Ξημερώνει νέα μέρα και μαζί της νέα είδηση. ''ΕΚΡΗΞΗ ΣΕ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΟΜΙΛΟ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ,ΟΠΟΥ ΣΤΕΓΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΕΣΠΡΕΣΣΟ, ΕΣΤΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ''. Θυμίζει πάλι το '80, όταν ο έντυπος τύπος έχασε την δύναμή του με τον ερχομό των πρώτων ιδιωτικών καναλιών και ίσως πάλι αυτή να είναι μια μετάβαση, μια επανεκκίνηση, μία αλλαγή.
Ναι, σίγουρα ξημερώνει νέα μέρα και μαζί της μία αλλαγή. Μία αλλαγή που βρίσκεται ακόμη στα χαρακώματα, που σηκώνει λίγο το στέρνο της προς τα πάνω, κάνει να ανεβάσει τον ένα της αγκώνα να ακουμπήσει χώμα, γη, έδαφος, και ίσα ίσα που φαίνονται η μύτη και τα μάτια και τώρα τα δάχτυλα μου χτυπούν με μεγαλύτερη ένταση το πληκτρολόγιο γιατί είναι μια αλλαγή που κραυγάζει να της απλώσουμε το χέρι, να την τραβήξουμε στην επιφάνεια για να έρθει και η δική της η σειρά, για να μην μείνει μέσα στο χαράκωμα. Δεν αναφέρομαι πια στην δημοσιογραφία, στο θέατρο, στον αθλητισμό αλλά σε μια κοινωνία που στο σύνολό της νοσεί και το έχει ανάγκη να γευτεί αυτή την αλλαγή.
Έχω βάλει και παίζει το ''The Drowned Girl'' του Tersien και παράλληλα θυμάμαι πως όταν είμασταν παιδιά-να μου πεις, τώρα τι είμαστε-, αλλά τότε επιτρεπόταν να συμπεριφερόμαστε και σαν παιδιά, η δασκάλα της μουσικής μας μάθαινε να ψελίζουμε Ξυλούρη και Λοίζο και όλο επιβεβαιώνομαι πως τόσο ο Βολταίρος όσο και ο Φύσσας είχαν δίκιο. Από το ''Διαφωνώ απόλυτα με την άποψή σου. Απόλυτα. Αλλά θα κάνω τα πάντα για να μπορείς να την εκφράζεις ελεύθερα.'' του πρώτου, μέχρι και το ''Η ελευθερία του λόγου πολύ ακριβά κοστίζει'' του δεύτερου.
Μοιράσου αγάπη,
Κατερίνα Ζ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου