Ταξίδι στην Άνοιξη.

Οι τέσσερις εποχές, Γιάννης Τσαρούχης.

Ήρθε και κατέφθασε και όσο μίζερη και αν φαίνεται η φετινή, δεν παύει να αναδεικνύει τις ομορφιές της και να μας ''πνίγει'' με τα ζωηρά της χρώματα και τα μοναδικά της άνθη. Και επειδή ακριβώς αυτή είναι μια διαφορετική άνοιξη, ακολουθεί ένας οδηγός για να τα βγάλεις πέρα, μέχρι να κάνει τζόιν στο μίτινγκ.

ΒΗΜΑ 1ο

-Τσέκαρε λίγη ποίηση

Αφού το κάνεις λοιπόν, μην ξεχάσεις να δώσεις λίγη αγάπη στον εξέχοντα εκπρόσωπο της Μπιτ γενιάς, Άλλεν Γκίνσμπεργκ, ο εφιάλτης του Τρίτου Ράιχ(αφού συνδύαζε με εκπληκτικό τρόπο, όλα όσα κυνηγούσαν), ο μέντορας πολλών νεότερων Αμερικανών ποιητών και ο πιστότερος μαθητής του θείου Ουώλτ(Γουίτμαν).

Ένα ποίημα του ειδικά για όλου του κόσμου τις ανοιξιάτικες ψυχές και για όλου του κόσμου τις εποχές:

Κοίτα το Ηλιοτρόπιο,
μου ‘πε,
υπήρχε μια πεθαμένη γκρίζα σκιά κόντρα στον ουρανό,
μεγάλησαν άνθρωπος,
καθισμένη ξερή στην κορφή ενός σωρού από αρχαίο πριονίδι –
– Έτρεξα ‘κει μαγεμένος
– ήταν το πρώτο μου ηλιοτρόπιο, μνήμες του Μπλέηκ
– τα οράματά μου
– το Χάρλεμ
και η κόλαση των ποταμών στα Ανατολικά,
γέφυρες που κλαγγάζουν Λιγδιασμένα Σάντουιτς
του Τζο,
χαλασμένα παιδικά καροτσάκια, μαύρα φαγωμένα λάστιχα αυτοκινήτων
ξεχασμένα και σκασμένα,
το ποίημα της ακροποταμιάς,
καπότες και καθίκια,
ατσάλινα μαχαίρια,
τίποτα ανοξείδωτο, μονάχα η λασπερή βρόμα
και τα κοφτερά σαν
ξυράφι τεχνουργήματα που περνάνε στο παρελθόν –
και το γκρίζο Ηλιοτρόπιο ζυγιαζόταν κόντρα στο ηλιοβασίλεμα, τσακισμένο ταλαίπωρο και
σκονισμένο με τη λέρα και την καταχνιά και τον καπνό
των γέρικων ατμομηχανών
στο μάτι του –
στεφάνι με θολά πέταλα τσαλαπατημένο και διαλυμένο σαν στραπατσαρισμένο στέμμα,
σπόρια πεσμένα απ’ το πρόσωπό του, ξεδοντιασμένο – όπου να ‘ναι – στόμα
ηλιόλουστου αέρα, ηλιαχτίδες λησμονημένες στο μαλλιαρό του κεφάλι σαν ξεραμένος
σκληρός ιστός αράχνης,
φύλλα που προεξέχουν απ’ το κοτσάνι σαν χέρια,
χειρονομίες απ’ την όλο πριονίδι ρίζα,
σπασμένα κομμάτια σοβά πεσμένα απ’ τα μαύρα του κλωνάρια,
μια ψόφια μύγα
στο αφτί του,
Ανίερο στραπατσαρισμένο παλιόπραμα,
ηλιοτρόπιό μου

Ω ψυχή μου, σ’ αγάπησα τότε!

Απόσπασμα από το ποίημα ''Το δίδαγμα του ηλιοτρόπιου'' και την συλλογή ''Ουρλιαχτό, Καντίς και άλλα ποιήματα'', εκδόσεις ΑΓΡΑ.

ΒΗΜΑ 2ο

-Βιβλία, βιβλία και πάλι βιβλία.

Όσο και να μισούμε την καραντίνα, όλοι ξέρουμε ότι είναι μοναδική ευκαιρία να ''ξεσκονίσουμε'' τα βιβλία που βρίσκονται στο ράφι μας εδώ και δύο καλοκαίρια(και όχι το ίδιο το ράφι), μερικά από ένα μπαζάρ σε κάποια πλατεία και κάποια άλλα που τα αγοράσαμε με τα πρώτα μας λεφτά.

Ίσως ένα βιβλίο που θα έπρεπε να μας συντροφεύει κάθε άνοιξη είναι ένα από τα ξακουστά του Κούντερα, και ειδικά, ''Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης''. Η ύπαρξη και η γέννηση μας αιωρούνται τόσο ελαφρά που φαίνεται πως ζούμε αβάσταχτα, με ένα τεράστιο βάρος να συνοδεύει την καθημερινότητα μας. Αφού ο συγγραφέας συνδιαλέγεται με τον Νίτσε, τον Μπετόβεν και τον Παρμενίδη, προσπαθεί να ανακαλύψει την βαρύτητα της δημιουργίας με το πάντοτε ωμό και καυστικό του χιούμορ αλλά και την προσήλωσή του στην δική του προσέγγιση μιας νατουραλιστικής πραγματικότητας. Άλλωστε, εάν λάβουμε υπ' όψιν την ανθρώπινη γέννεση με τα καταπράσινα δάση και την πλούσια βλάστηση, τότε λογικά, αρχίσαμε να υπάρχουμε κάπου έναν Απρίλη.

ΒΗΜΑ 3ο

-Πάρε εφημερίδες και περιοδικά αλλά διάβασέ τα αλλιώς.

*Αν θες περαιτέρω έμπνευση, τσέκαρε το @exergeia.

BHMA 4o

-Δες ταινίες, πολλές ταινίες, είναι ανάγκη.

Ξεκινώντας με απλό ελληνικό κινηματογράφο δεκαετίας '90 και τους ''Απόντες'', σε σκηνοθεσία του Νίκου Γραμματικού. Όλα απλά και καθημερινά, γι' αυτό και χτυπούν με την πρώτη στην ψυχούλα κάθε θεατή, αφού μένεις έκπληκτος με την φυσικότητα των διαλόγων και με το πως αναπτύσσονται οι ίδιοι οι χαρακτήρες μέσα από την αλληλεπίδρασή τους με τους άλλους. 

Με κύριο φόντο τα καλοκαίρια, από πίσω τους κρύβεται μία άνοιξη, η ανυπομονησία να ζεσταίνει ο καιρός, να ανοίγει η μέρα, να μαζεύεται όλη η παρέα στο νησί. Αρκεί να φροντίσουμε να είμαστε παρόντες.

*Η ταινία βρίσκεται διαθέσιμη στο Youtube.

BHMA 5o

-Βγες έξω και βρες τα λέλουδα.

Ένας από τους λόγους για τους οποίους, η άνοιξη αποτελεί την αγαπημένη μου εποχή, είναι τα ζιμπούλια ή αλλιώς, οι υάκινθοι. Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Υάκινθος ήταν ο εραστής του θεού Απόλλωνα, ο οποίος τον δίδαξε τοξοβολή, μουσική και λύρα. Σε έναν φιλικό διαγωνισμό μεταξύ τους, ο πρώτος τραυματίστηκε θανάσιμα. Ο Απόλλωνας θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο για τον θάνατο του αγαπημένου του και από το αίμα του δημιούργησε ένα νέο λουλούδι, που το ονόμασε ''υάκινθο''.

Προσέγγιση του Απόλλωνα και του νεκρού Υάκινθου από τον Ρενέ.

ΒΗΜΑ 6ο

Καινούργια μουσική, καιρός να ψαχτείς.

Ένα άλμπουμ ξεχωριστό, ένα άλμπουμ όχι ιδιαίτερα γνωστό αλλά αν με ρωτούσες ''πως την έβγαλες στις πανελλήνιες'', θα σου απαντούσα ''με Σοπέν, παξιμάδια χαρουπιού, γάλα καρύδας και ''Deviation''.Από τους καλύτερους δίσκους του Έλληνα μουσικού, Μίμη Νικολόπουλου, με πολλή μελωδία και λίγους στίχους, συνδυάζοντας νοσταλγία και ανέλπιδη αισιοδοξία.

Καλή απόλαυση <3

Κάθε άνοιξη , το πλακόστρωτο μυρίζει-βρωμάει σχεδόν-, νυχτολούλουδο και ψημένο καφέ. Παιδάκια σκάνε σκορδάκια με μανία καθώς φωνάζουν στην γιαγιά τους πως αυτό ήταν το καλύτερο σοκολατένιο αυγό που γεύτηκαν ποτέ. Από κάπου έρχεται λιβάνι και από αλλού ούζο φρέσκο και μια τηγανιά γαρίδες, κατεψυγμένες αλλά ας είναι. Καθώς σουρουπώνει, ακούω μια παρέα παιδιών-όχι παραπάνω από τα 18-, ''Έλα ρε παιδιά, μου το χώνετε στο βύσσινο και το παγάκι, το άλλο καράφι ποιος θα το πιει;; Οι γάτες;;''. Βάνει δροσιά, η ώρα του ρακιού.

Μοιράσου αγάπη,

Κατερίνα Ζ.