Οι Σκέψεις Μιας Βροχερής Μέρας

 

Artwork by Shaylin Wallace

   Κάθομαι μπροστά από το λάπτοπ και στο background παίζει Κόρε.Ύδρο. Περίεργη μπάντα έλεγαν κάποτε. Περίεργη μουσική, εκρηκτικοί χαρακτήρες... μέχρι που διαλύθηκε. Ίσως να την ακούω γιατί ταιριάζει με την εποχή. Περίεργη και αυτή... Μπαίνει ο Απρίλιος. Περίεργος Απρίλιος. Περίεργη Άνοιξη. Οι ελπίδες μας για μια ανοιξιάτικη επιστροφή στην κανονικότητα γίνονται όλο και λιγότερες. Πολλοί από εμάς μετράμε τον χρόνο που χάνουμε. Μετράμε τα χαμένα μαθήματα, τις χαμένες βόλτες, τις χαμένες εκδρομές, την χαμένη εξέλιξη που τόσα χρόνια ποθούσαμε. Λέμε κάποια στιγμή θα το κάνουμε και αυτό. Κάποια στιγμή θα πάμε στην σχολή, κάποια στιγμή θα πάμε στο ωδείο, θα πάμε στο φοιτητικό στέκι της γειτονιάς μας, θα γνωρίσουμε τους συμφοιτητές μας, τους δασκάλους μας, τους έρωτές μας, τους ανθρώπους μας. Η σχολή μας πλέον από τα τέσσερα χρόνια πήγε στα τρία και εμείς ξαφνικά χαιρετάμε ξώφαλτσα μια νέα δεκαετία στην ζωή μας. Βλέπουμε τρομακτικές ευθύνες να μας τραβάνε από το χέρι όσο εμείς κρυβόμαστε στο πατρικό μας σπίτι, κάτω από τα παιδικά μας παπλώματα. 

  Χάνουμε λίγο την δημιουργικότητά μας και μας κατακλύζει μια ανελέητη γκρίνια. Ίσως η κατάσταση της κοινωνίας να έχει γίνει λίγο πιο ομαλή αυτόν τον καιρό... ή ίσως εμείς να κουραστήκαμε να ασχολούμαστε. Βλέπουμε γύρω μας κρούσματα, θανάτους, απώλειες και μόνο ένα πράγμα περνάει από το μυαλό μας. Ο χρόνος. ''Πρέπει να προλάβουμε'' λέμε. Να προλάβουμε να σπουδάσουμε, να μάθουμε να παίζουμε το όργανο που πάντα θέλαμε, να μιλήσουμε την γλώσσα που μας έχει καρφωθεί στο κεφάλι, να ταξιδέψουμε σε εκείνη την χώρα που βλέπαμε μικροί στις καρτ-ποστάλ. Να προλάβουμε να δούμε τους ανθρώπους μας, να τους αγκαλιάσουμε, να τους σφίξουμε το χέρι, να τους φιλήσουμε. Τρέμουμαι. Τρέμουμαι στην ιδέα πως μια μέρα θα πούμε πως δεν προλάβαμε. Θα τα ρίξουμε όλα στην καραντίνα και θα πούμε πως δεν φταίγαμε. Θα πούμε πως προλάβαμε και κοιμηθήκαμε πολύ, παλέψαμε με την ψυχή μας, με την υγεία μας. Προλάβαμε να περάσουμε πολλή ώρα στα σόσιαλ, προλάβαμε να στείλουμε πολλά έξι για να πάμε να περπατήσουμε ή πολλά δύο για να πάμε να ψωνίσουμε. Προλάβαμε να δούμε πολλή τηλεόραση, πολύ netflix, να δούμε πολλά live streamings. Φοβόμαστε μην έρθει η μέρα που θα έχουμε προλάβει μόνο αυτά. 

 '' Έρχεται το Καλοκαίρι'' λέμε και ελπίζουμε. Θα βγούμε έξω. Θα πάμε να δουλέψουμε. Θα γίνουμε για άλλη μια φορά τα γρανάζια μιας καλολαδωμένης μηχανής. Θα χαζοδιασκεδάσουμε και θα κάνουμε αναμνήσεις που θα μας κρατάνε συντροφιά τους δύσκολους Xειμώνες. Θα πιούμε, θα γελάσουμε, θα τσουγκρίσουμε, θα κοιτάξουμε, θα φλερτάρουμε, θα κοκκινίσουμε. Θα μας χτυπήσουν την πόρτα θαμμένες σκέψεις και αναμνήσεις που ξυπνούν το καλοκαίρι. Όλα θα είναι πιο εύκολα, πιο φωτεινά και ξέγνοιαστα. Όμως πάλι θα τρέμουμε. Θα τρέμουμε για αυτόν τον Χειμώνα που μας πλησιάζει, για αυτά τα ''πρέπει'' που ΠΡΕΠΕΙ επιτέλους να γίνουν, για αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν και θα φύγουν. Θα φοβόμαστε το σπίτι μας, την χώρα μας, τον πλανήτη μας που μας σκλαβώνει. Θα έρχεται πάλι Χειμώνας και εμείς πάλι θα τρέμουμε.

 

Στίχοι:

Γιώργο, η νύχτα είναι ατέλειωτη απόψε

 Φοβάμαι το μυαλό μου δε θ’ αντέξει 

Νιώθω πως πρέπει να αρχίσουν νέοι αγώνες, 

για να περάσουν τα αισθήματά μου τέτοιες πόρτες 

Γιώργο, η αλήθεια των πολλών πώς με τρομάζει, 

σαν φίδι εφιάλτη τη χαρά μου αγκαλιάζει 

Σε μια ανδρόγυνη κατάσταση αιωρούμαι 

Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να σταθώ σωστός πατέρας 

 Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα, 

πρέπει να υψώσουμε δεόντως του ονείρου μας τη σκάλα, 

γιατί η ζωή που ζούμε δε χορταίνει με οξυγόνο, 

δεν υποκλίνεται στο τίποτα, στο πρέπει και στο μόνο 

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία, 

πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και κρανία, 

γιατί το χέρι μου απόψε ως τα νύχια μου πονάει 

και νιώθω την καρδιά μου ν’ αγωνίζεται να πάψει να χτυπάει 

 Γιώργο, νυστάζω, αλλά με αγίους δεν κοιμάμαι 

Αρνούμαι ν’ αφεθώ και να ενδώσω 

Γιατί μπορεί να μην έχω το χρίσμα της Γαλάνη, 

αλλά στο τέλος της πορείας σ’ εμένα θα φορέσουν το στεφάνι 

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα, 

πρέπει να σπάσουμε τον πάγο με τις πρόζες του Κωστάλα, 

γιατί η ζωή που ζούμε δε βολεύεται σε θρόνο, 

στην αμαρτία υποκλίνεται, ερωτεύεται τον πόνο 

Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία, 

πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και θρανία, 

γιατί η νύχτα αυτή με αρνήσεις άλλης τάξεως μ’ έχει ζώσει 

και τρέμω μήπως το γατάκι που ταΐζω κάποια μέρα με προδώσει

 

Σας ευχαριστώ όλα! <3 

Βασιλική Π.